Varada mudra - ნატა ვარადა - NATA VARADA

რაც იყავ მიწაში ჩაგდე, ისევ ის ამოგჩიჩქნე. თეთრ მარლებში გაგხვევ, მხარზე გაგიდებ და აი, მაინც, სადამდე გავძლებ?! დაუმარხავი ძვალი სულს მომთხოვ, სული წყალგაღმა დაიწყებ მოთქმას. ნება დამრთოს და მერე მე ვიცი, ჩემმა ქალობამ და გავშლიდი ამ ძვლებს გამოქვაბულში, გავიშლიდი თმას, ბუტბუტით შევულოცავდი. გამო, გა- მო- დით. ხორცს ავასხავდი, ამოვკემსამდი, სულს ვშთაბერდი, ჩავარდნილ თვალს ამოვიყვანდი, თავიდანაც კი დაგართავდი. ასწლოვან უთხოვარას ძირში ხავსიან ქოხმახს აბლაბუდებს გავუქრობდით, ცეცხლს დავანთებდით, გავაცოცხლებდით. რადგან დავრჩით ხეების ანაბარა, რადგან დავრჩით მიწის პირზე, რადგან დავრჩით ალალბედზე, წყალმაც კი არ წაგვიღო.

ხის ფესვების სიძლიერით მოიწევს ეს მაგნიტური მიზიდულობა ორ სხეულს შორის არსებული. და შიგნიდან გაჩენილ ცეცხლს, მზის ამოსვლამდე, დეკემბრის სუსხი - მეხანძრე აქრობს. ოფისის დალუქულ სარკმლიდან მოისმის ეკლესიის სამრეკლოს დედა ზარის ხმა. თეთრ შროშანით ხელდამშვენებული, პატარა გოგო - მარიამი, ამოდის გუმბათიდან თავმოდრეკით. ირმების ჯიუტი ვნებით შემოსილი. ვძრწი. თვალები გარბიან მდნარ მზისკენ, სხეული ყოფის სიმსუბუქეს ნებდება.

რა სიმშვიდეა ჰო, იქ, სადაც გზა უსასრულოა. მარტოსული მოხეტიალე, ზამთრის გზაში. შუბერტი ღამის წყვდიადში, მიულერის პოეზიის ცისკრის სიმღერა. გუშინ ვიყავი სახლში და მაინც, მეგონა სასტუმროში გათენდა.

ზამთრისპირის მოჩვენებავ, დამუწე პირი, გაბრუნდი და კიბეებზე დაგორდი პირქვე. ვერ ხედავ?! კედლებს საათების დარჩათ ოვალი, ალი და კვალი ავურიე, აქ, მე სეზონებს   ანუ გავაქრე. კარი, ფანჯრებიც წელვადია. არის დამდნარი. ხის იატაკიც, ლაქწასმული, აქერცლილია. აქ, ჩემი ნებით, შუაღამეს მსტუმრობ ორალით, და ფლამინდიურ სიმღერებით მართობ მოძღვარი. არჩევანს, ახლაც, მივანიჭე შანსი დარჩენის, როგორც ბავშვობის კიბისქვეშიდან ამოსულ   ჩვილ ხმებს დავურწიე თხილის აკვანი. უმზეო დილა, ჰგავს ქვიშაში მოჩხრიალე ზღვის ვერაგ ტალღას. ცა კი განრთხმული მიწისპირზე - შეშლილ მოლოზანს.

1. ობოლე. 2. პავიჩი ხაზარული ლექსიკონი 3. კუნდერა

სულებმა, რომლებმაც ვერ კი დაივიწყეს მკვდარი სხეულები მიწამიყრილები, ნელი ტორტმანით მოარღვევენ ბინდბუნდის სინესტიდან გაზაფხულების ნეტარ გაყუჩებას. ტკბილხმოვანი სულები შლიან კიდეებს. მე ვუყვარდი, მე ვსურდი;- გამოკრთის მათთგან განწირულობა. მე კომშის ხის ყვავილობას განვიცდიდი ტანზე, არ მცალოდა. სახლის ანგელოზები მამაჩემის   გარეცხილ ქვევრში იბანებიან, გოგირდი ფოსფორისფრად ყარს. წითელი ღვინით დალაქავდება, სუნი გახდება გაუსაძლისი - ღვინო კი არა, ღმერთის სისხლია, გაისმება ქება. ეს ვაჭრობა ცელს გამომისვამს კოჭისთავებზე, მოვიკვეთები კვეთით სახლიდან. ყურის, ენის და ცხვირის მოჭრას გადავურჩები, მამაკაცური სურვილისგან შორს ვარ. მივიზლაზნები აღმოსავლური თრიაქის და ხემის წყვეტამდე, სულებო აქეთ, რომლებსაც ჯერ კიდევ გვტკივა სხეულზე ნაფერები მწიფე ადგილები,   გავყვეთ მდინარეს, დავიწყების სახელს ატარებს. მეზარები შესაზარად მეზარები, დილის სიბლანტევ. მაინც ვიწევი, სათითაოდ ჩემი წილი ხმაურისთვის შევიხსენი მე ზარები. გზა წვიმის თანხმლებით

თვალების ჭიანჭველები თხელ აბრეშუმის ფრთებს შეისხამენ, ერთხელაც. და ღამეებით და გრძელდება მზის დაბნელება ანუ და მტოვებ.

ნუთუ ეს არის მცენარე მტაცებელი, მიწითა და ხორცით გამომძღარი. ნუთუ ეს არის ხატი, ჩემი მსგავსი, მისი უჯრედები ჩემი გენეტიკა. მიწასავით გაუმაძღარი, ჩემი ხორცივით ლპობისკენ მიდრეკილი. სადღაა მითხარ, უფლის მხარე, სახელისთვის წამებულთა უკვდავი სულები, ათი ათასი და ათასი ასი. ნუთუ ეს არის, მცენარე მტაცებელი, სისხლით დატიკნული ღერებით, ფესვებით. ვისაც შეარქვეს მეტსახელად სამშობლო, და ვისაც, თავის თესლიდან დაჩეკილნი, ვერძღომით ჭრიან, ჩრდილში ახმობენ და მტერსაც უხვად უნაწილებენ.  მოგიბოდიშებ, გადამწიფებულ ხილივით ჰყარხარ, წვეთოვანს ჩემი გამომშრალი სისხლძარღვიდან შლეგად მოვიგლეჯ. და, თუ რამე,   სისხლდენისგან მოვკვდეთ,   ორივე, რადგან სიყვარულს ორმხრივობა მოუხდებოდა.

ავდეგ, ავეჩერჩეტე დღეს. მესიზმრებოდა. ღამეულ სტუმრად კუდში მ ომ სდია , ახლა სულს ვუდგამ. ანუ საკუთარ ჩრდილს ავედევნე , უთოვლო ზამთარს . ესე თი სტიქია ა რომ შენ მეყოფი, როგორც უმცროსი ძმა , ცალკე გადიხარ. მე ალბათ ჩავუვლი შენს ფანჯრებს, ავხედავ დარაბა დახურულს. სახლში გამოკეტილის სუსტი ხმა შემომწვდება თავიდან ფეხებამდე, დაღვრილი რძესავით გამათეთრებს. მე ძლივს ვიცნობ, საკუთარ ხმას, მე ვეღარ გავიხსენებ რა მინდოდა შენს წარსულში. შენ ალბათ, გინდა რომ მოძებნო ქალაქში ჩემი სახლი,  საკუთარ ხმას გადააწყდე. მას რაც არ ყოფილა, როგორ მიწვდები, უარესიც. არ არსებულ საძინებელში.

გწერ, რომ ვარ უხრწნელ სხეულში წლობით. აღმოსავლეთი ასე ახლოა ტაიგასთან - ყინვისგან დამძრალს რა განასხვავებს, იმისგან, ვისაც მზე მოუმწიფდა?! ერთია ჩემი უხრწნელობისთვის, მთვარის სინათლე, დღის შუქი თუ მიწის სიშავე. პარადოქს ლედ ზეპელინს მოუსმინე ფხიზლად მყოფმა. აქ. ეს მხოლოდ შენ უნდა დაგემართოს, ვინც დაიბადე საქართველოში, 90-იან წლების გა-სატანად. გადაჭრა იციან კატებმა გზის გადაჭრა, მაშინ შეჩერდი. დაბადებისას გადაჭრილი მტკივა ჭიპლარი. კიდურებმოხრილი ემბრიონი ვიშლები გასაგრძელებლად. ლანდშტაფი ეზოს გვიან მონაზვნები, და, გვიანი დღეა. ჰორიზონტს წითელ ბურთად მზის სხივი აეხვია. თუმცა, შორი სურვილია, იყოს, მხოლოდგვიან. მწუხრის უხმო ლოცვის ალში, მონაზვნები გვიან. ზლაზვნა ამასაც სწავლა უნდა, მეორე დღეზე იზრუნო, თადარიგი დაიჭირო, წინ გაიხედო. ზამთრის დილის ბურუსში ფეხი არ გაყო, ყავას ბნელ ოთახში კატასავით არ დაუწყო ძებნა, რას დავიჭერ, თუ ცარიელია ყავის კოლბა, ცარიელი ჩემი სახლივით, ჩემი სხეულივით, ჩემი გული

  კაჭკაჭები შეეჩვიენ ნაძვს მკურნალობს ნაძვი ფრინველთა ენებს. კაკალს ტეხს კაჭკაჭი სახურავზე კაკ-კუკ, სახურავზე დედა კაჭკაჭი კუსკუსებს, კაკლის გატეხვას ცდილობს. სხვენზე თაგვები მხიარულობენ, კაკლების გორაში. ოთახში მე ვარ. ამ უცნაურ თამაშს მივყავარ თხილებში, ათი წლის ვხდები და უნებურ ჩემდა, იშვიათად დარგულ უნაყოფო კაკლებს გარშემო ვურბენ. აქა-იქ იაპონურ მოლურჯო ხურმას ვატკბარუნებ. ამ კაკლებს წელსაც ვაცდით და მერე, მამაშენი მოიტანს ცულს, ცუნცულას. კაჭკაჭების ბუდეა კენწეროზე, ბარტყები ქარმა გადმოყარა, მისდა უნებურად. მამაჩემს უნდოდა ცოცხლად დაჭერა მათი, უხეში ბათინკები დააბიჯა და შემოაკვდა ორთავე. მოვიდნენ დედალ-მამალი კაჭკაკი მდელოდან, მოვარდნენ წყალუხვობისას პატარა ღელეს გაგიჟებას ჰგავდა მათი წუხილი. უხმო, უკაჭკაჭო, ფრთების ფართხუნით და გაშმაგებული ფრენით. - შენთვის მინდოდა, ლაპარაკს ვასწავლიდი, რომ ნატრობდი, თოვლიან ენძელების თებერვალში. კაჭკაჭები შეეჩვიენ ნაძვს მკურნალობს ნაძვი ფრინველთა ენებს.

არც ცოლი ვარ და არც და, კატის თვალიანი, კოჭლაუხა ავსული გეძებ,  დალის ლაშქრიდან. ჭრელი მძივები მაქვს, უძვლო სხეულზე გრაგნილად. ვერცხლის საყურეებს, ქარს ავაყოლებ ზარ-ზანზალაკებად. შენ სადაც თვალს ახელ, არეალს არ ვცდები ხატებად. უკუღმა ლაპარაკი სას , სიტყვებს ამოვუშვებ პირიდან. მე შენი სული მსურს, ეს ნიშნავს: ვეშვები მთვარედან.

  „South of the Border, West of the Sun” Haruki Murakami არ გათენებულზე ყვავმა ატეხა ყრანტალი . გავაღე სხეულის ორი სარკმელი, გაყინული ტბებიდან გადმოცვივდნენ მოწყენა და სულმარტოობა . თუმც ორის სიჩუმე გადამფენოდა , გადავიხადე და თუ ახდენაზეა, სიზმრებში მკვდრებთან უფრო ხშირად ვსადილობ და ამიტომაც, ვერასოდეს ლუკმას ვერ ვყლაპავ. როგორ, განა ის ბავშვებიც?! ერთი სული მაქვს გავწიო ფარდა , თოვლის მოულოდნელობისგან მეც გავხალისდე. მაგრამ , არ ახლავს ამ დილას, უტყუარი ნიშნები, ეს უბრალოდ შემოდგომის ჩუმი წვიმაა. თოვლის ჟამს მანქანები შიშით ვერ იქოქებიან და მხოლოდ მხიარულ პატარების გუნდაობაა ქუჩების გადაჭედილობა. დღეს ვიწინასწარმეტყველებ, მზე თუ გამოვა, გაჩერებაზე ტელეფონის კამერით ველური თუთის ხმაურიან ფოთოლცვენას გადავიღებ, ზამთრის თეთ რ -გრძელი ღამეების გასახმოვანებლად.

თებერვლის 18-ში ვიჩქარე,   თმა, რომელმაც მომჭრა თავი და მოვიპარსე, იმდენად ყვიროდა, პერფორმანსი იდგმებოდა ლექსების საჭიროების მიღმა. დავნიშნე წიგნის პრეზენტაცია, ჩემი პირველი ლიტერატურული საღამო, ილია ჭავჭავაძის სახლ-მუზეუმში, ჩემი ლექსების პირველი წიგნი, წიგნი, სადაც მიტოვებული გოგო ხაროში ჩავარდნილა და ამოსვლა თავში არ მოსდის, და მოვიდა დილით თოვლი, რასაც ალაბთ ვერ გამოიძახებ, ვერც იყიდი, და ქუჩების თავსა და ბოლოში იდგნენ თოვლის პაპები, მხვდებოდნენ და მაცილებდნენ, სტაფილოცხვირა ბებერი კაცები, მოხუცები, ბავშვების სატყუარები. მე მართალია მოწვეულ სტუმრებისათვის,   მქონდა ბასრი ლექსები, როგორც მდუღარე მიწა, ასევე აღმოსავლური ტკბილეული და შავი ღვინო. კარალიოკის ჩირებივით დამდნარი საღამო გარედან შემოსული სითეთრის სიჩუმით მოფიფქული  პაპაჩემის დაბადების დღეს.

შილდაში, დედაჩემის დედინაცვლის მხარეს, უფანჯრო ოთახის ირმის თავიანი კარადა როგორ იყურებოდა, კავკასიონის ქედივით დაქრუშული, ჭინკებშეჩენილი და ნისლით გაბრუებული. ადუღებულ რძეში ვცურავდით, აივანზე, სადაც სუსხი და მწვერვალებზე დადებული უკვდავი თოვლის სითეთრე გვეხვეოდა და გვწვავდა, როგორ ჰგავდა ეზოში დანთებულ კოცონს მწვადისთვის, ცეცხლზე და ყინულზე ერთნაირად გიწითლდება ხელ-ფეხი, ერთნაირად გვწვავს ორივე. ცეცხლი და ყინული. ნინა დედაჩემის მამის მესამე ცოლი, სომხის ოქროსკბილა ქალი, უცნაური სიცილით ჩემდანახავი, უშვილო. ის ცოცხალი იყო, როცა ერთ აღდგომას, როცა 18 წლის მოწიფული ქალიშვილი გახლდით, წავედით მე და დედა შილდაში, დედის მშობლების საფლავებისთვის წითელკვერცხებიანი და სანთლებიანი მოწნული კალათით. დედაჩემი - წითელქუდა, სასაფლაოს გზაზე წითლდებოდა, ღუოდა, სიხარულისგან, დღეების დარჩა თავის დედას, დედამისი სისხლისგან დაიცალა, მდინარეზე რეცხავდა ჩვილის საფენებს და   ისე გაცივდა, 28 წლისამ მიატოვა სამი პატარა. დედაჩემს მივყავარ

 * მიმოვიშალეთ ჩვენც, ჩვენი სიმარტოვის ნანგრევებისკენ. * მიაგორებენ თეთრ ანგელოზებს ლურჯი ღრუბლები ტბის ზედაპირზე. ალვის ხეების აგრაგნილ სიყვითლეში წითელკრამიტა სახლების საკვამურები ამოუშვებენ იისფერ დამწყვდეულ ნისლებს - სისხლისდენასავით არ წყდება წვიმა, ადამიანები იფუთნებიან ერთმანეთის  სიმყუდროვეთში. * რძე გადმოვიდა - ნისლის ქაფში იხარშება მწვანე ხეობა. წმინდა მეფის საფლავი კი სიჩუმეთი ითხოვს შენდობას. მისი ასეთი უბრალოება, მასტერკლასია, ყოვლისმპყრობელის ფეხქვეშ გაგება, უნებურად ლოცვის ბურანში ფიქრით გაგხვევს და გაგაშიშვლებს. * თეძომდე ნაწნავების კეფამდე აჭრა ათი ათასი წლის გაწამება - მე შენი სული მსურს, გურანდუხტ. * მთელი ჩემი არსება, ჩატენილი, თხილის სამტვრევ რკინის ხელსაწყოს ატყდება, ღამის სპირალში ჩათრეული ბუკნაჭოტივით. * მამაჩემი მესეფია,  თუმცა ყოფილი,    მე - მესეფის ასული. იმდენ ხნის წინათ, გავუმითოსე. ოქტომბრის ბოლოს გაჩნდა, შუა მესეფობას, სახლის   სააბაზანოს მორიელია,