Marka. ფარაონის ორი მლაშე ტბა.

ხავსიან ლოდებს ვუზივართ ზურგით.

დიდი ხანია ბინდი გვადგა გვირგვინებად –

მთვარის სხივები, მოარულ სულებს მოგვალანდებენ,

რომ უფრო ახლოს,

რომ თვალებიც ამოვიქოლოთ – თუ გაგვიგეს,

რომ ერთმანეთს ვასმევთ სამსალას,

მოუსავლეთში წასასვლელ ნავებს,

ძირს გაუხვრეტენ და ჩაგვძირავენ.

კვირაში ორჯერ,

სახელოსნოს ცივ ვერანდაზე ,

ნეფრიტის ქვას თლის ფირდოუსი.

ათას საღებავს გადაუსვამს – მეკავშირე კარის მხატვარი,

ნეფერტიტი მთელი შუადღე,

თვალსაც კი არ დაახამხამებს -

გაშეშებულს ასხდებიან მხრებზე ბუები.

ჩვენ სიბნელეში შეზიდული სხეულებით,

ერთმანეთში ავიზილებით.
ამომატვიფრავ თხელ მკლავებზე იეროგლიფებს –

ჩიტი ლელქაშში.

ქათმისფეხება ურჩხულები.

სოკოების წყევლა დაბოლოს,

ქოსა ჯალათს, შუამდინარეთს გადმოყოლილს,

მარჯვენა ხელის არათითი გავატანოთ სახლში ბავშვებთან –

შვილები - ნილოსს.

გარდაცვლილ მზეს ჭირისუფლად ჩამოუჯდები,

გარეული ბატების გუნდებს დანანებით აყოლებ თვალებს,

ყიყინებენ და მიფრინავენ წყვილად, ბუდისკენ.

ასე მოწყენილს, სველ გუგებში ჩაგიწვები -

მლაშე ტბის ფსკერზე,

მარცვლავ ჩემს სახელს:
კი არა კი არა.