პრელუდია, თითები ცელი

ფლეიტისთვის

(მ) გონია,

თითები ცელია მჭრელი,

მო (მ) კიდე,

თმისსამაგრს, მზის შროშანს.

ტუჩები ლავიწის ძვალს აღარ შორდება -

ორი სისხლმბადი ქსოვილი სელის.

ჩემ კენ – გულ-მკერდიდან გოროხი მო

გიშავდა,

ზურგი დან –

ხალები, ხეებს ჰგავს საფლავის.

სწორდი,

დაგვალული გოგო რომ მორწყა,

მუ ცელი,

ისედაც ჭირხლით მომეყინა

ოდესღაც.

ვერ დაძლევ ხერხემალს,

მალების გასწვრივ ბუდეა, ხითხითა, მცინ

არის.

ამომშრალ ტბას (ჰ) გავხარ,

ზეგანს შეხორცებულს.

დამსკდარი

ფსკერიდან თევზების ფხები ჩანს.

ფიჭვების გათლილი ტანიდან

მო ჟონავს

ჰაერი. გული კი

მო ლაღურს ასწავლის გალობას:

ბიჭო გოგიავ, ბიჭოვ გოგია.

სარკიდან, შე (მ) ხე დე,

გოგოა.