მოულოდნელად მწვანე ქლიავი ალაპარაკდა
25 ივლისი. დილის საარი. ხუთი გამხდარა.
გამეღვიძა. მთელი ღამის ჩაკეტილი კარი შევხსენი.
ურდულისგან ვათავისუფლე-მეთქი, ჰაერი შემოვუშვა.
დამწვარი ნაგვის კვამლი ქურდივით შემოიძურწა.
სულდგმულები თავ-თავიანთა გაყურსულნი ძილში იდგნენ.
როგორ ვინატრე სოფლის სახლში ყოფნა,
მამასთან.
ჩამოვიდოდი დაბლა, სადაც წევს,
რა იყო, შვილო,
მუცელი გტკივა? მოდი, აბა, შემომიწექი.
ჯერ ვუარობ. ტკივილს ვეღარ მოერევა ჩემი სიმორცხვე.
ვუწვები, მაგრამ ნაპირისკენ მივიწევ მაინც,
სადაცაა გადავვარდები. მამაჩემი რაღაცნაირი კმაყოფილი
ჩემი ასეთი მორიდებული სხეულის გამო,
თავქვეშ ამომდებს მარჯვენა მკლავს,
ძალიან გამხდარს, მაგრამ კუნთიანს.
საბანს ძლიერად ამომიკეცავს მარცხენათი,
ჩამათბუნებს და ჯადოსნურად ილოცება, თავისებურად:
ახლა გაგივლის!
ჩამეძინება. გამხდარ სხეულს, ისე ვეკვრი,
მამაჩემი იწევა განზე.
სიზმრად ვარ, მაგრამ ასე მგონია,
ჩემს ნაწილში დავბრუნდი და მეორე ნაწილს ანუ დედას,
სხვა საწოლში მწოლარეს ჩუმად,
უნდა შევერწყათ. თითქოს ჩემი ნახევარი შემოვიერთე.
ქრება ტკივილი თავისთავად. რა ძალა აქვთ მამის სიტყვებს:
ახლა გაგივლის.
დილით კი ადრე ხუთისკენ ასე,
სანამ მამა ადგება და ღუმელს აანთებს,
გამოაცურებს ფრთხილად მკლავს და თავქვეშ დაიდებს,
გადახსნის ფარდას, წითელვარდება, მწვანე ფარდას,
ღამეს რომ ძველი მხედარივით, არ უშვებს სახლში,
გადასწევს და ჩვენი ეზო, კარალიოკისფრად ანათებს.
ისე ღუის იანვარში კარალიოკი, ისე ღუის,
გადამწიფებულ, დამსკდარ ნაყოფებს თვითონ სთავაზობს
ნისკარტმაგარ მთის ბეღურებს.
შავ-შავ შაშვებსაც ჩამოიხმობს შორი ტყიდან და
თითო-თითოდ, ალაგ-ალაგ მოდის
ასე სათითაოდ, ზეციდან თოვლი.
თეთრდება მიწა, კარალიოკისფერი წმინდა სითეთრეში ეხვევა,
თითქოს სუდარაში ახვენვდენ ეზოს.
მამაჩემი გაყურსული გასცქერის თოვას,
ერთი სული აქვს გავიღვიძო, აღტაცებისგან მოვრთო კივილი,
თოვლიი, თოვლიი, წამოვხტე მისი თბილი საწოლიდან
და მთელი სახლი შემოვირბინო.
თავს ვიმძინარებ,
მიყვარს, როცა მამაჩემი ორივე თავქვეშ მკლავ ამოდებულია.
თითქოს ჯვარცმიდან ახლად ჩამოხსნილი,
ისევე ცოცხალი
გასცქერის ჩუმად ეზოს ხეებს და
ხეები თოვლის სიწმინდეში გათხუპნულები, ხმელტოტებით უდასტურებენ:
წელს მოვისხამთ. ჩიტბუდეებს კი არა, როგორც შარშან,
ნაყოფით ტოტებს დავიზნიქავთ.
გვახსოვს შენი ცულის სიმწარე.
სამჯერ რომ დაგვკარ შემოდგომისას.
დააშინო უნდა ხეო,
ვინც არ დაისხამს, დაჰკრაო ცული.
ყველა კაკალი, თავის ტანზე აყოლება ჭრილობას მალავს -
მოულოდნელად მწვანე ქლიავი ალაპარაკდა.
მამაჩემი კი ამ ხესთან წლებია უბრადაა.
მე და ჩემმა ბებიამ,
ერთ ზაფხულს, გავმართეთ ომი.
ამ ძალიან ლამაზ ქლიავს ერთმანეთს არ ვაცლიდით.
უცნაურად გემრიელი ჰქონდა ნაყოფი,
დახუნძლულიც იყო,
მაგრამ ბებიაჩემი ყოველ ფოთლის შეწყვეტაზე ეჭვიანობდა.
მამაჩემის ცული ჩაერია ამ ბრძოლაში,
ვერცხლისთმიანმა,
დამარცხებული ჯარის მესარდლემ, დროშა დასწია.
ახლაც ხანდისხან მიწიდან ამბობს:
- ეს ერთი ხე დამრჩა არჩილასაგან.
ჩემი თექვსმეტი წლის ძამიასაგან.
ქერჩში დაიღუპა ის საწყალი,
მისი საფლავიც კი არ გვეღირსა.
ქლიავის ნერგი არჩილამ მომიტანა
დარგე ჩემს სახელზე, მარიამოო, შენ კი
Comments
Post a Comment