mama andrias
http://www.youtube.com/watch?v=Q4UCic6END4
Posts
წითელი ბონსაი
ბექა ლონდარიძე წითელი ბონსაი ნატა ვარადას ლექსები ბონსაი - დეკორატიული, მომცრო ზომის ხე ან მცენარე, რომელსაც შენარჩუნებული აქვს ბუნებრივ პირობებში არსებული ხის მთელი სილამაზე... ფეერიული და არსობრივი - ორიოდე სიტყვით, ასე შემიძლია დავახასიათო ინდივიდუალური პოეტური სტილის მქონე ეს ავტორი. იგი შეიძლება მოგწონდეს ან არ მოგწონდეს, რაც გემოვნების საკითხია, მაგრამ შეუძლებელია, არ გამოარჩიო ათას ხმაში, რომელსაც თანამედროვე ქართული პოეზია გამოსცემს. მისი პოეტური სიტყვა, ესაა შემოქმედებითად დამუშავებული ფოლკლორის, მითების ”დეკორში” განხორციელებული თქმულება ადამიანზე - ჩვენი, ”ყოვლისშემძლე” ღმერთ-კაცების სულიერი თავგადასავალი; ერთგვარი სათვალთვალო ჭრილი, ”ხარის თვალი” ჩვენივე საძინებელში, რომლითაც საკუთარ თავს ვაკვირდებით - ყოფითი სამოსის, პომპეზურობის გარეშე დარჩენილს... ასეთია ნატა ვარადა. ”შენ, ნუ ენდობი ჩემს წარმოსახვას, ის ცრუა, მე მგავს. ჩემს ბერწ საშოს ტყუპისცალივით ჩამოემსგავსა.” რა თქმა უნდა, მხატვრული წიაღი თავისთავში მოიცავს ტყუილს - წარმოსახვის ნაყოფია. ამ სამყაროს...
ოთხი კიდე და სამი მდინარე
ნინო სადღობელაშვილი ნატა ვარადას „კათაკმეველთა” ოდესღაც, ძალიან დიდი ხნის წინათ, ვიდრე სამყაროს ჯერაც დაბადებისდროინდელი ყიფლიბანდი არ აშრობოდა, მის ყოველ საგანსა თუ მოვლენაში ალბათ საერთო სული იდგა. ალბათ სწორედ ეს სული იძვროდა კაციდან ხეში, მთიდან – მდინარეში; ალბათ ადამიანი არასდროს ისე ძალიან არ მგვანებია ბუნებას, როგორც მაშინ, როცა იწყებდა. აი, წარმოიდგინეთ, ადამიანზე ყვებოდი და, გეგონება, შენს წინ მდინარემ ჩაიარა, ან მთა გადაადგილდა, ან ბალახმა ნაზამთრალი მიწა მოიცვა.. ეს ყოველივე გემრიელი ფიქრია. Gგემრიელი ხსოვნაა, რაც დღეს, ამდენნანახ და ამდენგანცდილ ადამიანს შემორჩა. და, რა კარგია, როცა ეს ფიქრი და ხსოვნა პოეზიად გარდაიცვლება ხოლმე. Uუფრო სწორედ, ჯერ ვიღაცაში ბლომად დაგროვდება, მის ბედს და იერს ფერს შეუცვლის, ყველა სხვა საფიქრალ-საზრუნავზე მეტად მიეცემა და, პოეზიად აქცევს. მერე, კითხულობ მას და, იხსენებ.. გიკვირს და იხსენებ. ნატა ვარადა ჩემთვის ამ უხსოვარი ფიქრის პოეტია. ხანდახან ძნელიცაა, გაიხსსენო, საიდან მოდიან მისი ეს შორეული, უცხო, პირველქმნილი მზით სავსე...
ნანა კუცია ... რომ სული არ მიისილოს
ნატა ვარადას ყარაჯა დაილამაო გალაკტიონის პოეზიაში არის სტრიქონი: „... მხურვალება ქვიშაზე კვნესის. უნდა რომ სული არ მიისილოს“ („სარკოფაგიდან დგება მუმია“). სული რომ არ მიისილოს, წარმოუდგენელი რამ ხდება _ მუმია, თავადაც მტვერი და სილა, სარკოფაგიდან დგება. წარმოუდგენელი ვიზიონი ვარვარა უდაბნოს უფლის წყალობად დაეფინება _ `სიჩუმეა. ჰაერი ლურჯი აბრეშუმია. ორხიდეები ეცემა ნილოსს“... სულის მისილვა ტრაგედიათაგან უმძიმესია, წყევლათაგან _ უსაზარლესი. ვიზიონის (ნილოსზე დაცემული ორქიდეების) გაგრძელებაა (ან _ პოეტური ჯუფთი) გალაკტიონისავ პარადიგმა _ „სილაში ვარდი“ _ მიუსილავი მშვენიერება, `ნათელი _ ზეცით მოსული.“ ცა-ლაჟვარდი (`ჰაერი _ ლურჯი აბრეშუმი~) და სილა ოქსიმორონად აღიქმება გალაკტიონთან. რემინისცენცია _ ჟან მარი გუსტავ ლე კლეზიოს `უდაბნოს~ პერსონაჟებიც თავისუფალი `ლურჯი კაცები~ არიან _ ისინი, ვის `გარდაც ვერავინ იცხოვრებს უდაბნოში~ (ჟან მარი გუსტავ ლე კლეზიო, `უდაბნო]~)... სილა _ `უნაყოფო მიწა~ ლაჟვარდის მწყალობელ სიგრილეს მოინატრებს. `ლაჟვარდი უკვე ღმერთისაა~ (ლია სტურუა). `თოვლში...
*
არ შეიძლება მეც რომ მყავდეს შვილი?! სულ არ გამიკვირდება სამოთხის კარი რომ ცხვირწინ მომიჯახუნო, შემოვბრუნდე და სატანისებრთა ოჯახიდან მიმიპატიჟონ, სულ არ გამიკვირდება. მოხვალ, მოხვალ, ხვალ ჩემი სახელი კი აღარ ეწერება შენი სიცოცხლის წიგნში!!