ჰეკატე

ვინც თავის საქმროს გამოხარშავს,  
ალალი ძმის სისხლის აღებით,
გატეხს ფიცს, საიდუმლოსაც გაანიავებს.
ვინც თავს იმართლებს,
სიყვარულის ჯადოს კეთებით -
ეჭვიანი წყვდიადის რისხვა თავზე დაატყდეს.

თუმცა, ახლა თუ მკაცრი პროფილები,
ამომყავს მბრუნავი დისკოდან.

და ვართავ გორგალს და
ბრაილით მივყვები ლაბირინთს,
ვამჟღავნებ:
აღარც მე ვარსებობ.
არ მშველის, ბზის ხმელი ტოტები,
ნაკურთხი.
არ მშველის, მდორე საუკუნეს,
იესოს სიტყვების წადილი.

გველის ცრემლების ტყეს დასახლებულნი
უძველეს წყევლას მაგონებენ:
შელოცვას და ვეძებდი, არადა.

თურმე ქაჯავეთის მამიდებს
არ სწყალობთ განგება,
თურმე ზღვით წამსვლელთ
უკანვე აბრუნებს მოქცევა.

წყვდიადი მეწამულ მოსასხამივით
მოისხამს უნაყოფო სიყვარულს,
შვილები ეზოში დაათრევენ,
ფერგადასულ იასონს.