თეთრი დევი

შენ, ჩემი ცოდვის კალოს მლეწავო,
ტაფობს ჭივჭავივით გუთნის დევობ.
არ გჯერა,
ცეცხლის დედის, კერიისა,
საჯოჯოხეთო მუგუზლების მთხოვნელისა.
საახალმთვარეოდ,
სურვილს ატანილო, რომელი კერპის ნანგრევებით
შეკოწიწდი?
შენ გამორეკავ, მათ, ვინც დარჩნენ იქეთ და
მოგვბღავიან სულისწამღებად.
მოადგებიან სამანს და ჯებირს ,
მათ თვალებში ნისლები წვებიან,
რომ მერე, დაალბონ გამხმარი დარდები,
რომ მერე, ქვა-მარილად იქცნენ, იქეთელები.
მზე მიდგა-მოდგა,
საცერივით დედამიწას ფქვილი ადინა,
ანუ მტვერი,
ანუ ჩვენ - მიწის ბუქნი.
ახლა ვის ხელს ველოდებით?
ზღვიდან წყალი გადმოინთხეს,
წყლადქცევისათვის,
მიწის ბალახი - შეგვერიოს,
ცოტა სისხლი ანგელოზისა.
ცოტა ხორცი ნაეშმაკარი.
სხვა რა არის ადამიანი?
დაე, ითქვას.