უკანასკნელი

…გონჯაობა მოვიარე, გონჯა მოდგა კარსა...

შეეკრნენ  მთვარეს ხმაწვრილი დედაბრები.

გამომხმარი თითისტარები,

კვირისთავებით ტარაბუას ტრიალებენ,

თავბრუს იხვევენ:

- ახ, ელიავ, ელიაო, რაღად მოგიწყენია?

გონჯას ჭრელ-ჭრულა ნაჭრებით

მობლანდულს ხითხითით ირწევენ კალთებზე,

რიგ-რიგობით.

- ახ, ბარბარევ, ბარბარეო, საით გაბრუნებულხარ?

ახალ გონჯას მზე ადგას.

კოცონი ჩამქრალი. შუაღამეა,

მოხუცნი გამხმარი სხეულით დატეხილ

ფიჩხის კონებივით ერთ გროვად წვებიან,

ირწევა სოფელი.

- გონჯაობას,

მნათობის ენაზე ბავშვები ძილ-ღვიძილში

მუცლებს დაეძებენ,

და ხელისცეცებით გადააწყდებიან

ახალ თავშესაფარს – ცვარ-ნამიან მიწას.

გამოვიჭრიდიყე კაბის კალთას,

შეგიკერავდიყე თოჯინას ახალს,

თქვენ დარისხეთკე და აწვიმევით,

ამდენის ნახვით მე კეფა ამეხადა.

- ახ, გონჯავ, ჰგავხარ გონჯ მზეთუნახავს.

მეძუძურთ აკვნიდან ჩვილებს რომ ვტაცებდით,

მოგვქონდა ნამდვილი შვილები სამსხვერპლოდ,

მზიან ამინდებს და უხვ მოსავალს,

ესენი ენაცვალოს.

სოფელ-სოფელ.

მთვარის ბილიკით.

დედაბრის აჩრდილი გონჯაობს.

გონზე არ არის.