ქუთაისი, ნისლი, გელათი, 27 ოქტომბერი
*
მიმოვიშალეთ ჩვენც,
ჩვენი სიმარტოვის ნანგრევებისკენ.
*
მიაგორებენ თეთრ ანგელოზებს
ლურჯი ღრუბლები ტბის ზედაპირზე.
ალვის ხეების აგრაგნილ სიყვითლეში
წითელკრამიტა სახლების საკვამურები
ამოუშვებენ იისფერ
დამწყვდეულ ნისლებს -
სისხლისდენასავით არ წყდება
წვიმა,
ადამიანები იფუთნებიან ერთმანეთის
სიმყუდროვეთში.
*
რძე გადმოვიდა -
ნისლის ქაფში იხარშება მწვანე
ხეობა.
წმინდა მეფის საფლავი კი
სიჩუმეთი ითხოვს შენდობას.
მისი ასეთი უბრალოება, მასტერკლასია,
ყოვლისმპყრობელის ფეხქვეშ
გაგება,
უნებურად ლოცვის ბურანში
ფიქრით გაგხვევს და
გაგაშიშვლებს.
*
თეძომდე ნაწნავების კეფამდე
აჭრა
ათი ათასი წლის გაწამება
-
მე შენი სული მსურს, გურანდუხტ.
*
მთელი ჩემი არსება,
ჩატენილი,
თხილის სამტვრევ რკინის
ხელსაწყოს
ატყდება,
ღამის სპირალში ჩათრეული
ბუკნაჭოტივით.
*
მამაჩემი მესეფია, თუმცა ყოფილი,
მე - მესეფის ასული.
მე - მესეფის ასული.
იმდენ ხნის წინათ, გავუმითოსე.
ოქტომბრის ბოლოს გაჩნდა, შუა მესეფობას,
სახლის სააბაზანოს მორიელია,
თევზის სუნად ყარს -
მდინარეზე სათევზაოდან,
მომიბრუნდა გახვრეტილი ქვა-ავგაროზით.
სულ ეს არის რაც მის ასულს მესეფობად მამხელს.
გვამს ამოფარებული წლებია
ვიცმუცნები
ასეთს, ვინ ვის დავუშავეთ?!
მთელი სამშობლო, გვამებით მოფენილ
მინდორზე შეექცევა, საკუთარ უმ
სისხლ-ხორცს -
მგლის მადით ვერ ვძღებით.
Comments
Post a Comment