ქუთაისი, ნისლი, გელათი, 27 ოქტომბერი

 *

მიმოვიშალეთ ჩვენც,

ჩვენი სიმარტოვის ნანგრევებისკენ.

*

მიაგორებენ თეთრ ანგელოზებს

ლურჯი ღრუბლები ტბის ზედაპირზე.

ალვის ხეების აგრაგნილ სიყვითლეში

წითელკრამიტა სახლების საკვამურები

ამოუშვებენ იისფერ

დამწყვდეულ ნისლებს -

სისხლისდენასავით არ წყდება წვიმა,

ადამიანები იფუთნებიან ერთმანეთის 

სიმყუდროვეთში.

*

რძე გადმოვიდა -

ნისლის ქაფში იხარშება მწვანე ხეობა.

წმინდა მეფის საფლავი კი

სიჩუმეთი ითხოვს შენდობას.

მისი ასეთი უბრალოება, მასტერკლასია,

ყოვლისმპყრობელის ფეხქვეშ გაგება,

უნებურად ლოცვის ბურანში ფიქრით გაგხვევს და

გაგაშიშვლებს.

*

თეძომდე ნაწნავების კეფამდე აჭრა

ათი ათასი წლის გაწამება -

მე შენი სული მსურს, გურანდუხტ.

*

მთელი ჩემი არსება,

ჩატენილი,

თხილის სამტვრევ რკინის ხელსაწყოს

ატყდება,

ღამის სპირალში ჩათრეული ბუკნაჭოტივით.

*

მამაჩემი მესეფია,  თუმცა ყოფილი, 
 მე - მესეფის ასული.

იმდენ ხნის წინათ, გავუმითოსე.

ოქტომბრის ბოლოს გაჩნდა, შუა მესეფობას,

სახლის  სააბაზანოს მორიელია,

თევზის სუნად ყარს - 

მდინარეზე სათევზაოდან,

მომიბრუნდა გახვრეტილი ქვა-ავგაროზით.

სულ ეს არის რაც მის ასულს მესეფობად მამხელს.

გვამს ამოფარებული წლებია ვიცმუცნები

ასეთს, ვინ ვის დავუშავეთ?!

მთელი სამშობლო, გვამებით მოფენილ

 მინდორზე შეექცევა, საკუთარ უმ სისხლ-ხორცს -

მგლის მადით ვერ ვძღებით.