მზეს უმზირა ახრასამ

გამოხდა ხანი, მოიმწიფა თმამ ვერცხლის სხივი

ადრე თუ ტილებს გამოკვებდა სისხლით და ზრდიდა,

ახლა გათეთრდა.

მე, მზესუმზირის თესვას ვუნდები გაზაფხულისას,

მისი ყვავილი ეზოს ახარებს, თვალს ამშვიდებს

ვან გოგოს მაგონებს,

თითქოს მზეები ამოდიან მიწის ხნულიდან.

ვზივარ კომშების განაპირას,

ეზოს ბოლოში,

და მეზობლის ბაბოზე ვდარდობ,

ახრასიაზე -

მონღოლური ყავისფერობით და ვიწრო ჭრილით

გამოგხედავდა, როცა მის ჭიშკარს მიადგებოდი,

ორი ჭიქა მზესუმზირისთვის,

ჯოხს კედელთან მიაყუდებდა, დაიხრებოდა და

სასკოლო რვეულების

ფურცლებზე, სადაც მისი შვილიშვილები

განტოლებებს იყვანდნენ და ორიანებსაც ბლომად იღებდნენ,

გადაკეცავდა ოსტატობით, ერთი ხელის მოსმით

ერთკეცად, სამკუთხედად,

როგორც ფრონტის ბარათი და მოხალულ მზესუმზირას

შიგ ჩაგიყრიდა.

ნახევარი ჭიქაც ფეშქაშად.

მთელი საღამო კაშკაშა ზაფხულების,

სეირნობისა, სახლის წინ ჯდომის,

იყო კნაწუნი, გადარბენა ახრასა ბაბოს მზესუმზირაზე.

გზაზე კი უნდა სულ შემთხვევით გადაჰყროდი

ბიჭს, რომელიც გიგზავნიდა საღეჭ რეზინებს,

რაც უტყუარად იმას ნიშნავდა,

ანუ უყვარხარ.

და ახლა, როცა თმამ სითეთრე მოიპრიანა

შენ კომშის ძირას ფეხმორთხმული, ვითომ ისვენებ,

გაყურებ ყვითელ მზესუმზირას მზისკენ აცქერილს,

და ფიქრობ, როგორ უხაროდა მზესუმზირის გამყიდველ ბაბოს,

ახრასიას შენი ხურდები,

მათ ხომ უჭირდათ, ვის არ უჭირდა,

პურის ფულზე ძლივს გამოვდივართ, აკი ამასაც დაიჩივლებდა

წყაროსკენ წყნარად მიმავალი ჯოხით ხელში.