რიმა

ზღვაში თუ ცხოვრობ, არ გჭირდება თმა,

ცურავ და იქნებ, ბედნიერიც ხარ.

 თუ გოგო ხარ და გაჩნდი მიწაზე,

სოფელში, მთაში,

მაშინ თმის სიგრძით იზომება შენი ქალწულება,

და ფრთხილად, როგორც იზრდები სიმაღლეში -

თმასაც გიზრდიან,

ფეხისწვერებზე ცეკვას ჰგავს შენი ახლობლების

ინტერესი, სახეზე ხომ არ ამოგდის თმა ან

ყელზე, ან მკერდზე.

თავზე კი ნაწნავები წელამდე,

როგორც ორი წვრილი გველი

დაგსრიალებდეს, 

თუ არადა,

რიმასავით უნდა იარო, გარე-გარე, სიბნელეში,

ან ხელოვნური თმით, ჭრიჭინობელების სამაგრებით

და დაგდევდნენ კლასელები წივილით:

-უთმო რიმა, რიმა, რიმა უთმო,

და „პარიკს“ გაძრობდნენ და გარბოდნენ და რიმასავით

მელოტი თავით, უწარბო და უწამწამო მლაშე ცრემლით

მისდევდე უკან, ქაჯების გუნდს.

ერთადერთი გოგო იყო რიმა,

ერთადერთი, რომელიც ასეთი დაიბადა 

სოფლის დუღილში.

თმიანობაში, ნაწნავებში, დალალ-კავებში.

და ელოდა ინდოეთიდან რაღაც საპონს, 

უცნაური ხის ქერქისგან დამზადებულს,

ელოდებოდა ბიძამისისგან,

დადიოდა ხელოვნური თმით და ჭრიჭინობელების 

თმისსამაგრებით

სოფლის ფოსტაში და  გზავნილებს მოიკითხავდა.

მისი ეს გზა,

სახლიდან, სკოლიდან ფოსტისკენ

ეს გზა თან მალულ-მალულ, ვინმე კლასელი არ აჰყოლოდა,

თავიდან სკალპივით არ აეძრო „პარიკი“,

თან ჩქარ-ჩქარა, გაბრწყინებული,

„შორსაა ჩვენგან ინდოეთი, ერთი წყნარი ოკეანე,

ერთი დიდი ინდოეთის ოკეანე. ვიცი ჩამოვა“.

ახლა, მე ვზივარ ნოემბრის მზეში,

გაზაფხულის სიმწვანეს ვუცდი,

ინდოეთიდან გამოგზავნილ საპონივით

ვიცი, ჩამოვა.

და მახსენდება, მეტროში ნანახი რიმა, 

შუახნის ქალი, ორი შვილით და 

ყრუ-მუნჯი ქმრის სიყვარულით,

რომელსაც ინდოეთის უცხო ხის ქერქის სუნი სდიოდა.

და იმ პატარა გოგოზე ვფიქრობ, 

იმერეთის მთის სოფლიდან,

გრძელი თმა რომ შეიჭრა და გაყიდა რაიონის 

სილამაზის სალონში -

ერთი ტომარა ფქვილი რომ ეყიდა დედას და

ძმას კი სკოლისთვის ფეხსაცმელი.