ვარადას ჭორები, ვთხოვდები, Rumors of Varada

 ნატა ვარადა

მთარგმნელი ინგლისურად ნინო სტრონი

Translated into English by Nino Straughn 

ვარადას ჭორები, ვთხოვდები

შვიდის ხუთ წუთზე,

ოპერი სწინ,

გაჩერებაზე,

ხუთი წუთით დავაგვიანე.

ამიტომაც,

მთელი ხუთი თვე,

ოპერასთან,

ხუთი წუთით ჩამომდგარს,

ცარიელი ააფიშის კითხვა მერგო სასჯელად.

შემდეგი სპექტაკლი..

რა ვუყოთ ახალ ჩვევებს თუ მივეჩვიეთ?

რომელ ურნაში გადავუძახოთ?

გაუძლებს ბოძზე აკრული მწვანე?

ჩემი ბავშვობის საფოსტო ყუთს რომ მაგონებს,

დაუზარებლად.

ხუთი წუთით ადრე მოსულს,

მოგწყინდა ლოდინი და

რუსთაველს გაყევი.

ხუთი წუთით დაგვიანებულს

შენი სუნი დამიტოვე,

შენს ნადგომ სივრცეში იდგა

სუნი, რომლითაც დავსნეულდი.

და ღმერთმა არ ქნას,

შემთხვევით გამვლელს სურვილი გაუჩნდეს,

ჩამაკვირდეს, ჩამიღრმავდეს,

თვალებიდან კოპირაითი გაუკეთოს

ჩამოღვენთილ სასოწარკვეთას.

განა გაიგებს, რომ გამტაცა ჭირხლიანი მოლოდინი?

დამიმახინჯა.

ჩვენ ხომ ფართო მხრებიან მთიდან

ჩაქცეულ დარდებს გამოვექეცით

და სანამ ფრთოსნები გვერქვა,

სანამ აფთიაქში გაყიდულ გაიშვიათებულ,

წამლის ცარიელკ ოლოფებად არ გვაქცევდნენ,

ჩვენით წამლობდნენ,

ძველ იარებს,

ძველ გრძნობებს,

ძველ ღალატებს და ნაიარევს.

მთას კი შეატოვეს იმედი ჩვენი დაბრუნების

და დაშალეს ჩვენი ბუდეები.

იქნება ის დროც მოვიდეს,

შვიდის ხუთ წუთზე

შემთხვევით ჩავლილმა,

არ შემამჩნიო,

ოპერასთან, გაჩერებაზე

ნახევარი საათით მდგარი,

თვალებიდან წამოსული

სასოწარკვეთით მორწყულ გაჩერებაზე,

გაჩერებაზე, რომელიც მთელი ქალაქის მსგავსად,

50 ერთი უბრალო სასაკლაოა.

საშობაოდ დანთებულ კოცონზე დგახარდა

ქართველი ჟანა დარკის გმირობა იწერება.

გაქანებული შავ-თეთრი ავტობუსებიდან კი

თავები მოუჩანთ ბავშვებს,

რომლებიც ვარდისფრად ღებავენ ქალაქს,

და რომლებსაც ღერაღერა შერჩენილ ბუმბულს

უკანმიპარვით აცლიან და

უკითხავენ მკვდარი პოეტის ლექსიდან:

“მსურს გაგაუპატიუროთ და გთხოვთ, დამრთოთ ნება“

ოღონდ, მართლა, არ ვხუმრობ“.

ნუ დაიჯერებ, რომ

ოპერის წინ,

გულგრილობის გამო აღარ ვარ.

ყინვა, ვირუსი, ჰაიმორიტი არც ახსენო.

სინამდვილეში,

აი, რა მოხდა:

ათი წელია ჩემზე გიჟდება

ეზოში მდგარი ბებერი კარალიოკი.

მამაჩემმა რამდენჯერ დაკრა ცული,

დააშინა, მაგრამ არა და არ დაიშალა.

წელს,

დიდგვალვობის წელს, ცოტა შერჩა ნაყოფი

და დედამ სულ ერთიანად გაკრიფა.

მისი კენწერო გვხიბლავდა ამ ნაყოფით,

ბავშვობაში,

მე და ჩემთან სტუმრად მოფრენილ

ზამთრის დიდ, გულუბრყვილო ჩიტებს.

ამ შაბათს ქორწილი მაქვს,

გეპატიჟები.

ბებერ ხეს მივყვები.

თუმცა, პარასკევს

თოკი საბელით, თოკისაბელით

დავეწინდები.

10.01.07

Soseki Komori (

(Japan 1900- ?)

“Song Birds on Permission Bough" (1929)

Woodcut

Rumors of Varada

At five passed six,
in front of the Opera House,
at the bus stop
I was five minutes late.
Therefore I got such punishment,
to stop by for five minutes at that same place
In front of the Opera house and read the announcements
Every day, All five months after that:
“Soon"...
How can we deal with our new habits, if we are used to them?
In which trash bin can we toss them?
Will the green cover of the pole,
eagerly reminding me the mail box of my childhood
endure it?

You came five minutes earlier
got tired of waiting and left,
walked away on Rustaveli avenue.
You left your smell there for me.
There where you had been waiting for me, you left your smell
which made me inchanted.
And ...Oh, God, don’t let any rare passer by
observe me profoundly,
deepen into me,
Don’t let any passer’s eyes “copyright” hopelessness drifting from me.
Will he ever understand, how he snatched my expectation
covered with hoar-frost?
Will he ever understand how he disfigured it?
Didn’t we run away from the sorrows,
flashing down from the broad shouldered mounts?
We had been called as birds,
until they turned us into the empty boxes, sold in a drug store.
They used us to treat the old sores,
old feelings,
old betrayals and old wounds.
They left the hope of our return to the mount
and they destroyed our nests.
One day
at five passed six you may accidentally pass here even not noticing me,
me standing, in front of the Opera House ,
here at the bus stop watered
with hopelessness dripping from my eyes.
This bus stop is a simple slaughterhouse
like whole city.
You are in a bonfire
And there is Joan of Arc’s story to be written.
There are the heads of children showing up from the black and white rushing busses.
These children paint the city into pink
and sneakily pull out the feathers from its back here and there
and they read some poems from a book of a dead poet:
”I wish to molest you and I humbly ask you to let me do it,
I mean it, I’m not kidding!”
Don't believe! I am not there,
In front of the Opera House
due to my indifference.
Don't mention any freeze, virus or sinusitis!
let me tell you what really happened:
It's almost ten years
an old persimmon tree standing in our front yard
Has a crush on me.
My dad cut him with his axe so many times,
trying to frighten him,
but he didn’t change his mind.
This year we had the great droughts
and we didn’t get the good harvest
and my mom picked all the fruits.
In my childhood
my guests - the big, naive winter birds and I
were enchanted by his top most of all.
This Saturday it's my wedding.
Please, Be my guest!
I am getting married on
that old persimmon,
but before that
on Friday
I’ll be engaged,
I’ll be engaged on him
With the rope.

10.01.07