Varada mudra - ნატა ვარადა - NATA VARADA

გამოდებული ვარ , ცასა და მიწას , სიყვარულის გაქრობის , გახლავართ ჯადოქარი ... არა , ოჰ , არა მორჩენისა , დაამების , ანაც დრამების , პირიქით - გაქრობის . როგორც ცირკის კლოუნი , ბაც , ბაც , საახალწლო ნომერი - სიყვარულის გაქრობა ერთი ხელის მოსმით . გულძმარვაა ერთად ჰაერის შესუნთქვა - მაინც რა საუცხოო ამბავი გამოცხვა . მე ვითომ შენთვის დავიბადე და გადაგედე სისხლნაკლებობად . დეკემბრის ჩუმმა გათენებამ როგორ ფრთხილად შემოიხედა გადახსნილ ფარდების ხავერდის ღიობიდან - ერთად თენდებოდა - ვითომ . და ვინმე თუ მოვა , ფრინველივით აფართხალებული გულით , მაშინ , ფეხისწვერებზე დავდგები , და არა ყირაზე , ხელებს მოვხვევ , მის ზურგს უკან გადავიხედავ , რადგან ყველა ბიჭს , თან აფრასავით მოყვება ერთი გოგო , ერთი გულისწყვეტა - იალქანივით , არც ერთ მომაკვდავზე ფეხით არ შევდგები , თუნდაც ფეხისწვერებით . შენ მოგქონდა ხელისგულებით უმძრახის წყალი და მე პირში ჩავიგუბე , დაე , ეს სნეულება იყოს ...

  როგორ ვსუნთქავდი ამ ქალაქში უშენოდ, პოეზიის და წერის გარეშე, ბედნიერებას შეთავსებით - შენ კი მაპატიე. ამასობაში, ათასი რუსი ახალგაზრდა მამაკაცი შემოვიდა ქალაქის მთავარ ქუჩების გადაკვეთაზე, ზებრაზე, შუქნიშნებთანაც, თან სულ ქერაულვაშით, სპორტული აღნაგობით, ღია ცისფერი თვალებით პატარა აჩიკუდა გოგონებით - მელაკუდები, ნაქსოვ, ლამაზ ქვედაკაბებში. ესენი იყვნენ, აფხაზეთის მარადმწვანე ტყეებში, აყვავებულ   მაგნოლიებში, მწიფე ფორთოხლებში, მარილიან შავ ზღვაში ჩვენ შავტუხა ბიჭებს რომ ხოცავდნენ?! ესენი არ იყვნენ?! თუ ესენი იყვნენ, მაშინ როგორღა ახლა, როგორც ყვავილები, უჭირავთ ხელებით პატარა გოგო-შვილები. რატომ მოდიან ეს რუსი კაცები ძველი თბილისის ქვაფენილებზე, თან გამოუწვდიათ პატარა მელაკუდები, ხორბლისფერა მხიარული ბაიები. მივხვდი, მათ სურთ პატიება გამომთხოვონ. როგორც მე შენ, როცა ერთხელ დავიბრალე, რომ უდარდელად შემეძლო ამ ქალაქის საზოგადოებრივ ტრანსპორტში თვალი ამერიდებინა გაძინძგლული კაცისთვის, როცა ის სკოლის მოსწავ...

" არ ვიცი ვის დავურეკო . არავინ მახსოვს ".   Forever Tango - A Evaristo Carriego - Carlos Gavito & Marcela Duran თამაზ ბაძაღუას     წარმოიდგინე ?! წარმოიდგინე , რა ამბავია , დიდი ხნის მერე , დიდი ხნის შემდეგ : თავს აღწევს დახრუკულ სიბნელეს , გამთენიას ამოდის აწურული სხეულით , თითქოს ემალებოდეს ვინმეს , რომ თავიდან დაუძვრეს . კიდევაც იცოდეს შენსკენ გადმოხრილმა - მწვანე კუნძულზე , დამლაშებულ შავი ზღვის სიახლოვეს , რა მშვიდად გძინავს მომღიმარს , გადამწიფებულ ფორთოხალივით ქალთან . წარმოიდგინე , წარმოიდგინე ?! როგორ მოირწევა ხავსიან სამოსით , თოვლის ლეოპარდები ახატია მწვანე კაბის საზურგეს . თავდაღწეული ლაბირინთის ფსკერს , დიდი ხნის მერეღა , თითქოს შეხვედრამდე , ის უკვე მიხვდა - თუნდაც , რომ უკან არ მოეხედა , ან უფრო ადრე გამოპარვოდა მინოტავრის ჯავშნიან გონებას , სხვადასხვა განზომილებაში დავრჩებოდით - ო , სხვისად .   ასევე , ის ამბავია , რ...