დაუჯდომელი წმინდა ადრიანეს და ნატალიასი

 ნატა ვარადა

 

მიგრაციის პროცესი

 

ინციდენტებიდან

 

ველის მეთოვლიების როს იწყება თოვა,

მდინარის ნაპირების ლეშქაშების

ბიბინი

შავი ზღვის მალაქიტებს

გადაუვლის წყებად: აი, მაშინ მომძებნე,

როცა

ხელიდაწასულების,

ჯერ არ გვითქვამს, არც სახლიდან -

-         ვისაც ჩვენი ხელიდან ეკუთვნის,

-         ანაც, პირიდან,

როდი დამდგარა მათი შენდობის ჟამი.

 

ყრმამ კი ეძიოს საკუთარი მამა,

მამა, რომელმაც შეიფარა ჯვარნაწერ სახლში,

თუმცა, არამედ,

ძემ რო ეძიოს მამა თვისი,

სისხლით და ხორცით, გენეტიკით,

ხმითა და დგომით მსგავსი და შორი,

დაფარული, თუმცა

ნამდვილი.

ვინაც დედამ სათადარიგოდ გადაინახა,

თევზიყლაპია სელაპივით რომ გაყვეს მერეც,

ეშმაკის ვნებით დაგრძელებული,

და ვერასოდეს მოიშორებს,

მამის აჩრდილს,  სანთლის შუქზე

თუ მოილანდავს.

 

დანარჩენი მზისქვეშეთში აქამდეც იყო..

 

 

 

 

იემენი. მერცხლები

თბილისში ნუში აყვავდა, ახლა

მთაწმინდას წაეკიდა ცეცხლი უეცრად,

წითელი ზღვის მეკობრეების

შიში მითხარი, რამ გაგიჩინა?!

გავარვარებულ ცაზე ჩნდება ნამდვილი ბოლი,

ეს მზის ჩასვლაა საღამოობით.

შაჰიდის ქალებს შენ თვალებში უყურებ

მხოლოდ იმიტომ, რომ ამოიცნო

ქამარს რამდენი ხელნაკეთი ბომბი

ამშვენებს.

სანაში ცხელა გაუსაძლისად, ალბათ საღამო

მოსაწყენია, ვერც მოსაწევი შველის

შენს დარდებს, რომ ვერ ბრუნდები ამერიკის სანაპიროზე,

გესიზმრება ფილადელფია.

შავი ზღვისკენაც არ მოძრაობს არცერთი გემი.

-გადამარჩინე, მუხლზე დგახარ,

 სპეციალური დავალებით დატყვევებული  -

გაზაფხულია და თბილისში აყვავდა ნუში,

ხანძარი ახლა მთაწმინდისკენ მიიწევს ცეკვით.

მე შენ გასწავლი გზას, რომელიც დავიმახსოვრე,  

სპარსეთის ავი ყურეებიდან  რითიც ბევრჯერ გამოვაღწიე,

იქ, სადაც ვიცი იზამთრებენ ჩვენი სახლის

შავი მერცხლები.

მათ ისიც ახსოვთ, ახლა დროა შინ დაბრუნების,

გამოყვებიან გემებს, აქეთკენ,

აღმოსავლეთის ლეღვივით მ

მდნარ  სიცხეებს რომ გამოეპარონ,

მათ მეკობრეთა შიში არ აქვთ,

შენ შეგიძლია ჩვენ მერცხალსაც გამოაყოლო,

-         გადამარჩინე.

 

 

რა ღმერთივით მეთამაშები,

მამაჩემო,

დამალობანას.

შენ მუდმივად დამალული ხარ, მე კი გეძებ.

თვალები მაქვს დახუჭული

და ვერ გპოულობ.

ვითვლი, ვითვლი დაუსრულებლად,

ვიხილები და ვეღარ მოვდივარ.

ახლა, რამდენჯერ გავიფიქრებ: ღმერთო, მიშველე,

იქაც შენი ხმა - 

რაც უნდა მოხდეს და რამდენი გინდაც  გავიდეს საუკუნე,

ისევ თავიდან და სულმუდამ: მე შენ გიშვილებ.

მაინც როგორ ტკბილი ენით

გვიშინაურდება,

ფრთხილი ნაბიჯებით,

სუნთქვაშეკრული,

ხმაგაკმენდილი - შენდაუნებურად

მის მხარეს ხარ გადაბირებული.

ერთ მშვენიერ ან შესაძლებელია თებერვლის მიერ ჩამდგარი წყლის გამო,

ფიქრობ, არცისე შხამიანია,

არცისე გამაოგნებელი,

უხსენებელივით მის სახელს რომ

უფრთხი,

არცისე შორეული, პირიქით მშობლიური,

ახლა მის წიაღში აშენებს თბილ სახლს,

მან ვისაც შენი მშობელი ერქვა,

შინაურ ფრინველს და ცხოველს კვებავს,

იქ ზრუნავს ვენახსა და ხეივანზე,

იქ აქვს მოწყობილი თავისი სახელოსნო,

სადაც ფუსფუსებს და სიგარეტს აბოლებს, ფიქრობს იქ შენზე,

დილით რომ გაბრაზებს გაუფრთხილებლად წყლის დაწყვეტა - ეღიმება შენზე. რა უბრალო რამეებზე გწყდება გული.

და უეცარი ელდასავით ხვდები,

იცი როგორ გიშინაურებდა,

ტკბილი ენით,

რადგან მამაშენი გადაიბირა.

 

მაისის

2025

დროა შეტეხო ტოტი,

ნაყოფს მოუღო ბოლო.

თევზს გაარიდებ ქვირითს,

მიწას გაჩიჩქნი, ერთობ

ვნებით წაბილწავ წმინდას

თუ რამე შეგხვდა გზაზედ -

ფრინველს მოუნგრევ ბუდეს,

შველს გაუფატრავ ნუკრებს

ამ დროს დრო მოვა, გასცემ შენს ერთ სისხლსა და ნაწილს,

მერე მეორეს, ვინაც გშობა და გზრიდა

რძითა,

მერე შენც ჩაუწვები მიწას, დედა რომ ერქვა.

მიეხუტები, რადგან მარტო იქნები მზითა.

და ყველა ჭიაყელა,

და ყველა გველის მსგავსი,

და ყველა ფესვი ხისა,

და თესლი ყვავილნარის

შენ შემოგეხვევა, ახლა შენ გაგტეხს ლუკმად,

მერე რომ შენაც იქცე დედამიწად.

 

 

წერილები მამისთვის

შენთან რა დროა?!

ან რა ამინდი?!

ნეტა მაქეთაც თუ დაბრუნდნენ წეროები ყივილით წყვილად, ან

მერცხლები თბილ ქვეყნებიდან.

ჩვენი სახლის კიბის ქვეშ, ისევ

მოვიდა ჩვენი კუდმაკრატელა,

და დაიწყო ბუდის შენება,

საღამობით ჯდება ხეივნის მოაჯირზე და ჩამოგვყურებს, სევდიანად.

ჯერ ის მარტოა.

მოვჭერით კომში,

ვაშლატამა,

ქლიავის ხე.

ვიპოვნეთ ფეიხოას ძირში,

შარშანდელი ორი ნაყოფი,

ჩვენ იმ ზაფხულს სად გვახსოვდა ხეები,

არადა, მისი პირველი ყვავილობა იყო,

როგორ ველოდით.

ერთად ვიყავით წასულები მის საყიდლად, წვიმიან კვირას,

ბაზრობის დღეს, და გვიხაროდა მისი დარგვა მარწყვების ბაღში,

პატარა იყო, სასაცილო, ძლივს იდგა ფეხზე.

ზაფხულობით შედიოდი და რწყავდი საღამოობით, რომ აგვისტოს გვალვებისგან გადაგერჩინა.

რა ამინდია შენსკენ, ნეტავ,

ან კი რა დროა?!

 

 

პაკისტანი.2025. 30 ივნისი.

ვაღიარებ მთელ საათს თვალს არ ვაცილებდი,

ლურჯი ავტობუსის ბოლო სკამზე უცხო ფრინველებივით დასკუპებულებს,

იასამნისფერი ჩემოდნები რომ შემოეწყოთ და ხელის თითები ერთმანეთში გადაეჭდოთ,

დილასაც რომ ამყოლოდა "ამათ რაღა უნდათ აქ, ჩემს სამშობლოში"?!

გოგო ჰგავდა ინდური ფილმის სამოცდაათიანი წლების პერსონაჟს, ცოტა მოანა და ცოტა ზიტა,

სადღაც უდედონი, სადღაც ჯიმი,

ჩემი გული ვერადავერ მოლბა -

მაგრამ, რატომ ავარიდე თვალი 30 ივნისის შუაღამის ნიუსს,

როცა გადაუღებელმა წვიმამ,

მოვარდნილმა მდინარემ,

წაიღო პაკისტანის სოფლის მიწა და ერთ ხელისგულისტოლა გორაკს შეატოვა 14 სული, ერთი ოჯახიდან და წყალი დიოდა, მიწას ფეხიდან აცლიდა,

დედას ხელიდან აცლიდა, მამას გულიდან აცლიდა... შვილებს

და სულ რაღაც, რამდენიმე წუთში, ისინი იქცნენ მდინარის სულებად..

მე არვიცი, როცა გაჩერებაზე დაველოდები ლურჯ ავტობუსს და ვნახავ სულბოლო სკამებზე მერცხლებივით ჩამომსხდარ პაკისტანელ გოგოსა და ბიჭს,

როგორ უჭირავთ ერთმანეთი, მერცხლებივით მოჭიკჭიკეებს,

რას გამოექცნენ, რა მოსდევთ უკან,

სავარცხელს მივაწვდი?!

წიქარაზე შემოვისვამ?!

რას გავიხსენებ?!

და ბოლომდე, რატომ ვერ ვუყურე 30 ივნისის შუაღამის ნიუსს?!

- პაკისტანის პროვინციაში, გადაუღებელ წვიმის შედეგად 14 სულიანი ოჯახი მდინარემ გაიტაცა და რამდენიმე წუთში უგზოუკვლოდ დაიკარგნენ.

თბილისი. 2025. 1 ივლისი

 

 

ობლის სიმღერა

ყველა ობოლი ჩემ თვალწინ დადგა,

ასე ჩარიგდნენ.. ვინ ბაღში, ვინ სკოლაში, ვის ომში, ვის ქუჩაში,

მოუწია ობლის სახელმა,

ამათ თვალებმა ენა აიდგეს,

ხელებს მიწვდიან და უსიტყვოდაც

გამეცლებიან -

"აფრინდა, აფრინდა გოგო გაფრინდა....

ბოლია, ბოლია,

ფესვი ფესვად ფასმადური..."

და გამახსენდა პატარა გოგო,

ლექციებიდან მოსულს მშიერს, სახლის კარი რომ ღია დახვდა და შეიხედა,

დაინახა მამამისი გრძელ მისაღებში ტახტზე ეწვინათ, და დასტიროდნენ დედა,

ძმა, ბებო...

ამ გოგომ ერთხელ მოტყუებით გული გამტაცა, მე კი ვტიროდი საათობით, მერე დღეობით,

ახლა კი ვაძლევ წლების მერე ჩემი გულის მეორე ნაწილს,

დაე, ჩემმა სიყვარულმა მასში იცოცხლოს, ობლობის ბრალით მე მას ვპატიობ.

სხვებიც არიან, მამით ობლებს, რომ მოსწონდათ ჩემი კაბები,

ჩემი ფერადი თმისსამაგრები..

პურის ყუა, მარილის ქვა, ღვინო..

თითქოს სულყველას მოეტანოს თავისი კენჭი, რომ ლოდი შეკრან და გულს დამკიდონ.

ახლა მეც უნდა მივათრევდე, გაჩერებიდან გაჩერებამდე

მათ ობლის კვერებს...

და, უცხო გამვლელთ, სათითაოდ კეთილ მზერას ვეხვეწებოდე -

აი, საბრალოდ,

აი, მნახეთ,

აი, დაძეხით ობლობის დარდი