Varada mudra - ნატა ვარადა - NATA VARADA

ჯდეს დედალოსის კოშკში და ვარამს ხარშავდეს გულში, მზის ვერმნახველი ფრანსუა ვიიონი. წყევლის ბალადა. დატბორილ ქალაქში, ეშვებივით რომ წაზრდია დანახშირებული ძელები, ოდესმე, ვითომ მე და.. შენ, ნუ ენდობი ჩემს წარმოსახვას, ის ცრუა, მე მგავს. ჩემს ბერწ საშოს ტყუპისცალივით ჩამოემსგავსა. ოდესღაც, სადაც იდგა კოშკები და სარკმლიდან გადინებულ საკმევლის კვამლზე, მოდიოდნენ მკვდარი ღმერთების სერაფიმები - მტრედებივით ისხდნენ რაფაზე და ჩვენ შიშვლებს გვაკვირდებოდნენ. მზერით, უსიტყვოდ გვანიშნებდნენ ერთმანეთისკენ: - შენ აღარა ხარ, ეს უკვე იყო და ჯერ-ჯერობით გვისვამდნენ ზურგზე. ჯერ-ჯერობით ვტოვებდით მიწას. გრძელი ფრთებით. ასე, მსუბუქად. გაფრინდი, მიდი - ჩავძახოდით და ბაცდებოდა გამონაგონი გრავიტაცია. მე ახლა ვიცი, დიდი ხნის წინათ, პატარა გოგოს დამტიროდა ბრმა მოხუცი, მიტოვებულ ძველ სასაფლაოს დაშლილ საყდართან. მამაა ჩემი. ის დარჩა მთას და გახდა მიწა. მე, შენთან შერწყმის სურვილმა მომცა, სხვა გოგოს ტანი, ნაზი სხეული და ახლა, როცა შენს წინაშე თუ შენთან ერთად, საწოლისკენ იკრეფავს ხელებს, ჩუმად, ჩუმად ვეჩურჩულები: -...

რა მოსაბეზრებელია გერქვას ცოლი, თან საშიშიც. მოშინაურებული კაცი, გალიის ვეფხვს არ გავს? ყალბი იქნება მისი ყოველი კბენა ზურგზე, ამოოხვრა და ნადირობაც კი, საეჭვიანოდ, ვნებები რომ არ გაფერკმრთალდეს, თან სასაცილოდ. უკეთესია: ღამ-ღამობით მე ვიქნები, ფერად კიმონოში გახვეული, შუშის თვალებიანი შენი გეიშა. ჩაის ცერემონიალისას მედიტაციებს მოვიგონებ - საკურას ნაკვერჩხლებზე, ყველა ღალატს ამოვიშანთავ. ბამბუკების სახლში, ჩალის კონებთან, წითელი ნეკერჩხლის ხე გავზარდოთ. ხე იქნება ჩვენი შვილი და მთაში გაზრდილ ჯუჯა ხეებს ტოლს არ დაუდებს. ჩვენ ვიქნებით სახლის ორპირი ქარები. ჩვენ ვიქნებით მისთვის ირმის ნახტომზე, კაჭკაჭების გადებულ ხიდზე, მოცეკვავე ღამის პეპლები და ის, არასოდეს გამოიძახებს შემოდგომას, შუა ივლისში, მოიტყუოს თავი და გახმეს. ჩვენ ისედაც მწარედ გვახსოვს, აპრილი. წვიმებმა შვილი გაგვიტყუეს გზა დაბნეული შევიდა ტყეში, ტყის სულებმა მოაჯადოვეს სიმღერებით, გაიტყუეს უფრო სიღრმეში, დედის მუცელს ვეღარ მოაგნო. ოკეანეს ვგავდი - წყლებს ვღვრიდი - შენ მზესავით მიშრობდი ნაპირებს. რა მოსაბეზრებელია, ვიყო შენი...

ჩემი ცრემლების მარილიან ოკეანეში თავი დავიხრჩე. სამოთხე - ტკბილი სიზმარია. გამოკრეფილი უდაბურების ჩრდილში ხმელეთი ფეხიდან წავიძრე, ცისფერი სითხე ვითომ და, შერწყმის ადგილია. ჩვენ, წყალმცენარე ხავერდების ხავსიან თმაში, გამოვიზამთრებთ. მე ვიქნები მიდიების დიასახლისი - მხოლოდ შენი იდა სახლისი. შენ მომიზიდავ მზიან ნიჟარებს - უმზეობით რომ არ გაგიყვითლდე. აქ, საფოსტო ყუთს არ შევამოწმებთ, ცრუსატრფოთა წერილები გზაზე აორთქლდნენ. აქ, სიტყვებს ლაყუჩებში ჩავიგუბებთ, მხოლოდ კოცნისას ვილაპარაკებთ. ტანზე აფცქვნილ კანს შვილებს სასთუმლად ამოვუგებთ და გავმრავლდებით. თუმცა გემებიც იძირებიან, მერცხლებგამოსხმული იალქნები. გამიხსენე, ბავშვობის სიზმრის შენი სოფია.

რაქელ რუსუდან ბებოს ბეთლემში ღამეა. გამოქვაბულის თავს ვარსკვლავი წერტილად ასვია. სოფელში მამლები ყივილით აფრთხობენ განთიადს - შუაცეცხლს, ნაკვერჩხლის გულს ღადრავს, იერემია. ცხრა თვეა, ვაჟიშვილს ფეხდაფეხ დავყავარ. დოქიდან გობში წყალსა ღვრის, თვალებით მკარნახობს - ვითომდა, ეს ორნი, ქვაბულს რომ დასახლდნენ.. ამ უცხო მოგზაურთ ბაგაში ღმერთივით ჩვილი ყავთ. ვითომდა, წყალს უთხარ. წაიღებს, წაიღებს. ქარსაც კი გაატანს, წყალია. ვითომდა, ყრმათა და ვაიმე, იერემია. ჯერ სისხლად წამომყვა ტკივილებს, კივილი ამ სიზმრის ბრალია და მერე, ტირილით, ჰაერი ჩაყლაპა ბაიამ. სიზმარი, სიზმარი აცხადდა. ვაჟია. შვიდი. სახელი. ქვაბულთან, შავ-შავი კაცები ჩამოყვნენ აქლემებს სოფელში, ძაღლები უყეფენ - რაღაცა ამბავი მოხდება. მხედრიონს ამ გზაზე რა უნდა? პატარას რძე უყვარს. ხის გობით მდინარეს ჩავყვები, საფენებს გავავლებ. ცხენოსნებს სოფელში რა უნდათ? პატარას რძე უყვარს. ტოტებს სწევს ნაძვის ხე - წავიდნენ. მარიამ, მარიამ, მარიამ. მე მქვია. პირველი შვილია. ვითომდა, გზაშია იერემია. 2009.01.07

პროლოგი იმედი არ მაქვს , რომ მაინც და მაინც ამ დღეებში დაგესიზმრები . მე კი წინა სამუშაო კვირას ორი დღე - ღამის განმავლობაში გხედავდი . არც გამოვხიზლებულვარ . ასე მძინარე გავდიოდი ხოლმე დილით ადრე , რვა საათისთვის სახლიდან . ვჯდებოდი საზოგადოებრივ ტრანსპორტში . ვუსმენდი მუსიკას , ძირითადად რეტროს . თვალები დახუჭული მქონდა და დამგზავრებულნი რომ არ გრძნობდნენ უხერხულობას , მწყინდა . თვალების გახელის მეშინოდა . შესაძლებელია , ჩემ წინაშეც კი მდგარიყავი და ეს აღარ იქნებოდა სიზმარი . მექანიკური გავხდი , ავტომატური ინსტინქტებით . ჩემი დილა - საღამოს ლოცვა საზეპიროების ხმამაღლა თქმა ს უფრო   ჰგავდა . სამსახურის რუტინაც მექანიკურ ჩარხად იქცა . ყველაფერი თავისით კეთდებოდა . საღამოს კი ტრანსპორტში ისეთი სიხალვათე შეინიშნებოდა , მძღოლის აღქმაც კი მიჭირდა .   როცა კი აღმართს დავადგებოდი , გზაზე სხდებოდნენ დიდი , ყომრალი ფრინველები და უტიფრად მათვალიერებდნენ .   ` ახლა წაგიყვანოთ თუ ...