Varada mudra - ნატა ვარადა - NATA VARADA

„და იხილა ლეღვი ერთი გზასა ზედა და მოვიდა მისა და არარაი პოვა მას შინა, გარნა ფურცელი ხოლო. და ჰრქუა მას: ნუღარა იყოფინ ნაყოფი შენგან საუკუნოდ. და განხმა ლეღვი იგი მეყსეულად“ (მთ. 21,19)   უფალო, უფალო, გზაზე რომ ჩამოივლი, ლეღვის ხის ჩრდილში და ფოთლებში არ ვჩანვარ. ნუ მნახავ, ნუ მნახავ, წმინდა ბაგეები წყევლით არ აგივსო, ჩემდა უნებურად, რადგან, მეც მზის გულზე, მთვარის რკალივით მოვმრგვალდი, მცურავი, დავდივარ, ვერ კი გამოვისხი ნაყოფი. ჩვილის გალობას ჩემგან ვერ მოისმენ, იესო, ჩემს სახლთან წყრომით ჩამოივლი, ასე უდაბური უდაბნოს მოვჰგავარ. მაგრამ, აივანზე, ვაზი ამოვიდა, ასე, ნებიერად, ველურად ამოზრდილმა, მოისხა წითელი ყურძენი, გაიხარა, მობრძანდი, მიირთვი. უფალო, უფალო, გზად რომ ჩამოივლი, გარეთ ნაძვი დგას გირჩებგამოსხმული, ინიშნე, იქ ვწევარ, პირქვე და უსახური, ქარია, ტოტებს ყრმებივით გამომიწვდის, სიზმარი მანიშნე: -სოფლის სახლში, თაღებიან აგურის სახლში, ჩემი პაპა რგავს ატმის და ალუბლის ნერგებს, და ერთ-ერთი პატარა ხე, ისე ყვავილობს, პაპაჩემი მოიხრება, რომ დამატოლოს. ...

ასეთ დროს როცა მოწყენილობა ემსგავსება ბებიაჩემის მონოლოგში აღწერილ მოჩვენებას, რომელიც შუაღამისას გამოეცხადა ფისისთვის გარეთ გამოსულს, თუთის ხეზე შემომჯდარი და წითელი ჯუჯა კაცის იერ-სახით, და ეს მოწყენილობა, შემოდის ჩემს ერთოთახიან ნაქირავებ ბინის აივანზე, ჯდება წინკარში სადაც ნაძვის გირჩის ხელა ჭუპრი პეპლად ქცევას ცდილობს და გუშინ შემეძლო მომექნია ცოცხი - დავინდე. და დილაა არის ისეთი მშვიდიი, მეც კი ვიღიმი, მოწყენილი წითელი ჯუჯა, ჩემს შემხედვარე, ჩემს სახლს გაურბის. მე, ჩემი ნების და უნებურად, მოვაშენე ობობები. ნაირ-ნაირი ჯიშისები, სამზარეულოს, აბაზანას ისე მოედვნენ, გადმოდიან შეტევაზე და წიგნის ჭიებს დაუძმობილდნენ. დრო ახლოვდება, მივატოვებ ვიცი ამ სახლსაც, რიგით ალბათ მეთოთხმეტეს, რიცხვებს ახლა მნიშვნელობა ეკარგებათ, და მივატოვებ ობობების თვითნებურ ნაშენს, და ობობები მოიწყენ ჩემს აღარყოფნას. მე კი იქნებ ქალაქიდან გადავვარდე, სოფელი, უკმეხი დედაბერი, ჯადოსნურ ქოხში აღარ შემიშვებს - და დავიდებ ბინას აღარსად, და აღარსად იქნება ყველგან. და ღმერთივით, მეც შემეძლება, მოვაშენო სულები, რომლე...

როგორი ნაცნობია, როგორ უცნობია, როგორ უცნობია უცნობი ჯარისკაცის საფლავი, შენი უბნელისა, შენი, სკოლელისა, არ არის?! არადა, უკვე აღარა ვართ თითქმის აღარა ვართ, ჩემო საქართველო, არადანს. უცნობი ჯარის კაცებს უცნობ ჯარისკაცებს და მათ უცეცხლო საფლავებს არა ვართ. როგორ უცნობია, როგორ უცნობია, შენი სკოლელი და შენი უბნელია, შინმოუსვლელი ცოცხლად დამწვარია და მათ საფლავებს არა ვართ. ეს რა თამაშია, მხოლოდ ნაცარია ამ ნაცრით ზეცაც კი დაბრმავდა. როგორი ნაცნობია, ასეთი უცნობია, უცნობ ჯარის კაცებს, არა ვართ. უკვე აღარა ვართ, უკვე აღარა ვართ, ჩემო სამშობლო, არადანს.

ეს დღეა, ჰგავს უკანასკნელს, როცა ტკივილი ცვდება ზამბარასავით, როცა ეშვები, საკუთარ ტანში და მოჩაჩული წინდასავით გძულს შენი კანი. როცა კბილები, ცვდება - სამუდამოდ. როცა სხეული,გერღვევა - სამუდამოდ. როცა ჭკნები და როცა სხეული უნდა გაიხადო, როცა როცადან გრჩება მხოლოდ რო ცა კი გშორდება სამუდამოდ. ეს დღეა, ჰგავს თავდაპირველს, მაშინ გარბოდა ახალგაზრდა შენი ნაყოფით სავსე წვენით დედაშენი გინეკოლოგის კაბინეტის ხვდებოდა კარი დაკეტილი, ქუჩაში კი სულ შემთხვევით გადააწყდა მამაშენი, რომელიც შენ გამოიყვანე შესვენებაზე კლინიკისკენ, მუცლდაყოფნობის პირველი მისტერია, რომ ვინც ჩაგსახა - გამოგიხსნას, დედის მოწყენილ საშვილოსნოს კიდემორღვეულ დილეგიდან. ეს დღეა, არაფერს სულ აღარ ჰგავს, ადამიანები, სულდაკარგულ, სულებს დაეძებენ აღმა-დაღმა, დადიან მოჩაჩული სხეულებით დასდიან სხეულებზე მტაცებელი წვრილი ჭიები, მჭამელები. როგორ არ მინდა, მაშინ მოხვალ, როდესაც ყველაფერი სულერთია, მარა.

რუკა და კომპასი უღელტეხილის გადმოსვლისას გადაყარე ხელუკუღმა. დატოვე შენი აღმოსავლეთი, კეთილი იყოს შენი მობრძანება სხვა აღმოსავლეთში. შენ თუ ზღვა არ გაქვს, შავი ზღვაც შენია. გასცქერი გემებს და ზღვის კიდეს დაეძებ, ზღვის იქეთ, გახსოვდეს, ჩვენების ზეცაა. აჰა, შენ, ეს პაწია ჩიტის, კოპწია ბუდე, წუხელ რომ ქარებს აუტყდათ წვიმა, ტოტებმა მიწას მისცეს და ახლა, შენს ხელებში ფართხალებს, როგორც ნაძვებში ვიშვიშვებს ბარტყების დედა. წაიღე, იქ სადაც, ელიან რაბის, წაიღე, იქ სადაც საზღვრები, როგორც წარმართ ღმერთების კერპები დგანან, წაიღე, ქურმუხს და წმინდა გიორგს ხელისგულები გამოუშალე: ნუ გეშინია, ინგილო ბალღო, ზღვის კაცები ოთხასი წელი ელოდნენ, სანამ აეხსნებოდათ ქაჯების ჯადო. აღმოსავლეთში იციან დაცდა, შენს აღმოსავლეთს სამშობლო ნატრობს.

დედის კერძი   გამომცემლობა „საუნჯე" რედაქტორი: ბესო ხვედელიძე მხატვარი: ქრისტინე რობაქიძე

ცოტა ხნით შენს ჯვარს გავიკეთებ, ჩემთან რომ დაგრჩა გადმოვიდეს შენი ჯავრები გულზე, შენი არახდენილი მუხლისჩოქა სიყვარული. იცი, როგორ ვიპოვნე?! ფეხებთან მედო, მკურნალივით, მე კი მძინარეს მესიზმრებოდა: თეთრი ანგელოზს პირისპირ დავრჩი: ანგელოზმა პირიდან ჩვილი გაოცებისგან გაღებულ ტუჩებში გადმომილოცა. ცოტა ხანი ვატარებ შენს ჯვარს, სანამ ისევ უკანვე გაბრუნდები და გამომართმევ, ვართ. 2. არ მინდა მახსოვდეს შენი ქუჩა და შენი კორპუსი, მომლოცველივით გამოვივლი მე შენს უბნისკენ, სისხლისფერად ვინ გადაღება, ის ნაცრისფერი, ბნელი კოშკები? არ მინდა შვილის გამო, არ მინდა ოჯახის გამო, არ მინდა ჯვრისწერის გამო, არ მინდა ცოლ-ქმრობის გამო გიყვარდე, შენ უნდა შემიყვარო, როგორც მე შეგიყვარე, უბრალოდ. 

მთელი ერთი კვირა _ გავცდები წითელჯვრიან აფთიაქს , მიბრუნება მეზარება . მზერა მიბრუნდება, არადა , ლიფტში, თვალებში ვიწვეთებ , შევიარო აფთიაქში და მერე მივყვე დღეს . გადაიხადე კომუნალური დანახარჯები , ქარდის პროცენტი . შეუთანხმდი დანტისტს დღეზე , სავარაუდოდ კვირის ბოლოსკენ და წინა სამი კბილი , ერთნაირად ამოივსე ჰელიოთი , რომ გადაფარო სიცარიელე . ერთი კვირა –  გრიმასი მაქვს მორგებული უსახოსა. შემოდგომის რომელიმე დასუსტებულ დილას შემოგხვდე , ზაფხულის სიბერისკენ მიერეკებოდე ფოთლების მწყემსი , ნამწვავებივით დაგროვილ ვნებებს , გარდაცვლილი ციცინათელებით კოშკებიდან წამოყოლილი ქარი გემოსოს და ხმელ ბირკებს ცოლის ნაწნავივით გზაგზა იცლიდე . მე არ ვიქნები , რომც შემოგხვდე , ასეთი უცხო . ჩემს ჩრდილს თუ გინდა შეეფარე , მაგრამ დროებით და კენჭიანი მუჭა გაშალე , ახლა მიწით თუ მომარჩენ . ეგ ზღვის მუცლიდან ამოტანილი ფერადი ქვები და მთის ყაყაჩოს უფერული ყვავილები ჩემი მიწის მ...

( sakral   N irvana ) ანგელოზი რომ მყოლოდა ..  ჩემნაირი მტირალა გოგონა , რომელთან ერთად წავიდოდი გაზაფხულის ბაღში სახეტიალოდ . ის იქნებოდა , თხელკაბიანი გოგონა , რომელთან ერთად ვივლიდი , დილის ცხრაზე , წირვაზე და დასასრულ , ბებიებს სეფისკვერებს შევუგზავნიდით . ამის სანაცვლოდ , დავუფრთხებოდით ფერწასულნი , შემთხვევით გამვლელად გადაქცეულ , ჩემი გაუმწყდარი ფიქრის ბიჭს „ კეპუკათი ” შევეკედლებოდი , გაწითლებულ შუქნიშანზე გადასვლისას პირჯვრის გადაწერაში . სახლამდე გულით ხელში გავლევდი . მანძილს ,  მოკლე   ნაბიჯით გავეცლებოდი მონატრებას - სიზმარში გულჩათხრობილ გოგონას , პირველი სიყვარული რომ არ გააჩნდა , ზღრუბლთან დამიტოვა დაბადების დღის საჩუქრად - სულის შებერვა ფრთები - არ ც არსებულმა ანგელოზმა ( Triptico ) სახეზე გამომძერწვია გასული დღეების ასლები და ჩაზრდილ წარსულს დავმსგავსებივარ . თუ უცნობი გადამწერი უჩინარ ხატად მწერს , მოინდომოს , ცრემლები...

გიცხადებ ჯიხადს, ჩემი ყოველღამეების გაცრუებისთვის, სულდგმულთა გატრუნებით. როდესაც ვრთულდები, სიტყვების თოკით მივიწევ სკნელისკენ, გზად შემხვედრთ, შემთხვევით გადამწყდრებს, ხეებს აგვისტოში, მხარს ვუქცევ, ადამიანები _ ცულები, მჭედლების ქურასთან გადადნენ, ამდენი დაგუბება გრძნობების, ვნებანი ახდენილნი გადამდე. გველების შეჭამანდსაც შევჭამდი, ისედაც რას ვაკლებ, ღმერთმანი, ველური ლეღვი და ვაზის ტირილობა, ნაძვის უდაბური გარინდება, უცხო ფრინველები სამზეოსა, ოთახში ჯვარცმის მფარველობა. ასეთი ხელის კვრით და მოძულებით, ჩემი ყოველღამ ე ების გაცრუებული უძილობ ით, გიცხადებ ჯიხადს. შენ რა იცი, ჩვენ მთის ებრაელებს, კავკასიონის ქედებზე, ზურგით რა გადაგვაქვს?!

რატომ, მაინცდამაინც დღეს რომ მივხვდ ი, დღეს , გიორგობის დღეს , გადარჩეულ დღეებს , დაძველებულ წლებს , წყევლა უნდა ავხსნა და არარსებულ მისამართზე , მოციქულის სახელზე , აღსარებასავით წერილი მოგწერო . მაშინ ვერ ვხდებოდი , თუ რა მეს ნიშნავდა , ბაღში , როდესაც ერთმანეთისთვის ვჯდებოდით სკამზე , შენი თავის ჩემს კალთაზე დაგორება . მაშინ , ვერ ვხდებოდი , მეგონა , უბრალოდ , მაჩვევდი შენს თავს , ქერისფერ თმაზე გეფერებოდი და მინდოდა თუ არ თავს ვხრიდი , თავის მოდრეკით სიყვარულს თუ გევერდებოდი . იმ ბაღში იდგა ჯვარცმასავით გაფოთლილი უხსოვარი ხანის ნეკერჩხალი , იმ ბაღში ნაძვებიც იდგნენ ნირწამხდარნი , იქ იდგა ბიბლიური უცხო გარინდება , ჩვენ ერთმანეთის წარსულს ვაყუჩებდით . იშვიათად ჩამოვდიოდი აღმოსავლეთის მივარდნილი , ჭაობიანი , სუნიანი სოფლის გზებით დედაქალაქში , ჩამოვდიოდი და ვეძებდი თურქულ , არაბულ შუკებში მას, ვი საც თავი     მოეძღვნ ა ჩემთვის , მაგრამ , ჩემდა უნებურად , ზოოპარკში ც და მ...